پیش‌بینی سازگاری تحصیلی براساس مهارت‌های ارتباطی با واسطه باورهای خودکارآمدی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مهارت‏های ارتباطی بر سازگاری تحصیلی به واسطه‌ی خودکارآمدی انجام پذیرفت. نمونه‌ای مشتمل بر 385 دانش‏آموز سال اول دبیرستان که به صورت خوشه‌ای تصادفی از دو ناحیه آموزشی شهر شیراز انتخاب شده بودند، سه پرسشنامه خودکارآمدی عمومی، مهارت‏های ارتباطی، و سازگاری تحصیلی را کامل کردند. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل رگرسیون متوالی به شیوه همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. به طور‏کلی نتایج حاکی از آن بود‏که مهارت‏های ارتباطی به‏طور مثبت پیش‏بینی‏کننده خودکارآمدی است و خودکارآمدی نیز به‏طور مثبت‏سازگاری‏تحصیلی را پیش‏بینی می‌کند. همچنین مهارت‌های ارتباطی از طریق متغیر واسطه‌ای خودکارآمدی نیز سازگاری تحصیلی را پیش‌بینی می‌کند. از جمله نتایج این پژوهش برتری دانش‌آموزان دختر، نسبت به پسر از لحاظ مهارت‏های ازتباطی بود. تفاوت بین دو گروه مذکور از نظر سازگاری تحصیلی و نیز خودکارآمدی معنی‌دار نبود. یافته‌های پژوهش حاضر، از منظر روند پژوهشی مربوطه، کاربردهای عملی و نظری مورد بحث قرار گرفته و پیشنهادهایی برای انجام پژوهش‎های بیشتر در این زمینه، ارائه شده است.